Beste
De zon schijnt er, de Biennale wordt er gehouden, mensen kleden zich hip en er staat inderdaad een gebouw dat over de hele wereld herkent wordt. Welkom in de Big..... Sytrus? Sydney ja, de parel van het Zuiden.
Ik heb een beslissing genomen in het universiteitsdillema en besloten volgend jaar aan de UVA te beginnen aan een tweejarige researchmaster Media Studies. Wonen blijft nog een beetje de vraag, maar Utrecht en Amsterdam liggen niet zo heel ver van elkaar vandaan.
Gisteren heb ik voor het eerst in mijn leven via msn deelgenomen aan een hospiteeravond. Erg textueel allemaal. Ik heb betrekkelijk weinig hoop dat ik het vlees en bloed van de concurrenten aankan.
Zuid Australia was een hele hoop niks. Kilometers en kilometers dor landschap en af en toe (echt!) een tumbleweed! Toch wel spannend, met de benzine meter op nul naar het volgende 'stadje' karren met de hoop op een benzinestation.
Ik zeg G'day,
Reinier
zaterdag 28 juni 2008
woensdag 4 juni 2008
Het wollige comfort van niks
Het is moeilijk om iets constructiefs te vinden als je alle examens en essays hebt ingeleverd en de 20 kilo boeken weer op de plank liggen in de bieb alsof er niks gebeurd is. Met deze kennis in mijn achterhoofd heb ik dat dan maar niet geprobeerd de afgelopen week.
Als vanzelf onstaat er een landschap van lege flessen en glazen in mijn keuken terwijl het gekwetter van goed gezelschap door de avonden heen evolueert naar ongecoordineerde bewegingen en argumenten die hun kracht ontlenen aan het rode hoofd van de opperaar. Ze verstommen langzaam als de wijzers hun rondes herhalen. De zon schijnt door de luxaflex als ik tegen de middag wakker word.
De meeste musea in de stad zijn gratis voor studenten en hebben een prima bak koffie klaar staan om twee middagdelen aan elkaar te plakken. Sydney Nolan en Tracy Moffat kom ik telkens weer tegen in de hoge halfverlichte ruimtes, meestal vergezeld van een man of vrouw in blauw met een walkie-talkie in de hand en een afgewogen gezicht en ernstige pas.
Tegen de avond hijs ik me in het zwart voor het verdienen van enkele dollars in een Mexicaans restaurant. Het loon is matig, maar de sfeer is zo informeel dat uiterlijke verzorging niet word aangemoedigd. Mijn collega's hebben een natuurlijk soort respect voor me door mijn gevorderde leeftijd, dat zorgt voor het gevoel dat ik de tokoh run. Iedereen klooit maar een beetje aan, de de jolige types zetten elkaar af en toe een sombrero op en de Chinese eigenaar Jimbo vraagt me bij elk bezoek aan de keuken om "a little bit of your tall!" Een gratis maaltijd en open bar maken de korte shifts de moeite waard.
Elke donderdag speel ik westrijden met een groep dertigers en veertigers die vroeger top basketball speelden en als Wil ook werkt pikken we na het werk onze basketballspullen op en rijden we naar de sporthal waar hij de sleutel van heeft voor wat nachtelijk schieten en 1-op-1.
Aan deze regelmaat komt een eind als ik vrijdag mijn sleutel in de lege kame achterlaat en met een compagnon richting Adelaide vertrek.
Het beste!
Als vanzelf onstaat er een landschap van lege flessen en glazen in mijn keuken terwijl het gekwetter van goed gezelschap door de avonden heen evolueert naar ongecoordineerde bewegingen en argumenten die hun kracht ontlenen aan het rode hoofd van de opperaar. Ze verstommen langzaam als de wijzers hun rondes herhalen. De zon schijnt door de luxaflex als ik tegen de middag wakker word.
De meeste musea in de stad zijn gratis voor studenten en hebben een prima bak koffie klaar staan om twee middagdelen aan elkaar te plakken. Sydney Nolan en Tracy Moffat kom ik telkens weer tegen in de hoge halfverlichte ruimtes, meestal vergezeld van een man of vrouw in blauw met een walkie-talkie in de hand en een afgewogen gezicht en ernstige pas.
Tegen de avond hijs ik me in het zwart voor het verdienen van enkele dollars in een Mexicaans restaurant. Het loon is matig, maar de sfeer is zo informeel dat uiterlijke verzorging niet word aangemoedigd. Mijn collega's hebben een natuurlijk soort respect voor me door mijn gevorderde leeftijd, dat zorgt voor het gevoel dat ik de tokoh run. Iedereen klooit maar een beetje aan, de de jolige types zetten elkaar af en toe een sombrero op en de Chinese eigenaar Jimbo vraagt me bij elk bezoek aan de keuken om "a little bit of your tall!" Een gratis maaltijd en open bar maken de korte shifts de moeite waard.
Elke donderdag speel ik westrijden met een groep dertigers en veertigers die vroeger top basketball speelden en als Wil ook werkt pikken we na het werk onze basketballspullen op en rijden we naar de sporthal waar hij de sleutel van heeft voor wat nachtelijk schieten en 1-op-1.
Aan deze regelmaat komt een eind als ik vrijdag mijn sleutel in de lege kame achterlaat en met een compagnon richting Adelaide vertrek.
Het beste!
Abonneren op:
Posts (Atom)