Op het terras schrik ik op en vult mijn hart zich met de warmte van herkenning als ik in een voorbijganger een Nederlander herken... die schoenen, dat haar, die gezichtsstructuur, dat kan niet anders! Ik heb gelijk, maar de bijzonderheid van deze tegenkomst neemt snel in veelzeggendheid af als ik me realiseer dat ik niet meer in Zuid-Afrika zit.
Hoewel ik nog steeds de telefoon in het Engels opneem en de buitentemperatuur de rillingen over mijn lijf laten lopen, zit ik al binnen een week achter mijn eigen tafel in een versgeverfd en schoongemaakt huisje met mijn eigen spullen uitgestald om me heen, ligt mijn inschrijvingsbrief van de gemeente op de mat, heb ik mijn scriptiebegeleider gesproken, groen licht gekregen voor afstuderen binnen twee maanden, heb ik vrienden en familie terug in mijn leven en rinkelt mijn telefoon met nieuw afgesloten abonnement geregeld.
Het is ongelofelijk hoeveel het scheelt om te weten van wie je een auto, boor of tegellegkwaliteiten kan lenen als een nieuw leven uit de grond gestampt moet worden. Was ik ergens anders dan in Nederland geland dan was ik al blij geweest in deze zelfde tijd alleen woonruimte gevonden te hebben. Als ik er even bij stil staat dan duizelt het me te bedenken dat ik alweer zo snel op mijn pootjes terecht ben gekomen.
Nu zal het de kunst zijn mijn terugkomst nog wat stil te houden, zodat ik de komende tijd zonder teveel afleiding aan mijn scriptie kan werken. Daarna wacht de wereld. En zeker een feestje om dat te vieren.
