zaterdag 11 augustus 2012

"Ik heb d'r Fin an''

Finland heeft volgens de plaatselijke berichten het hoogste percentage obesitasgevallen in de Europese unie. En het lijkt waar, van elke leeftijdscategorie komt er dagelijks wel een probleemgeval langs. Dat de vlezige Finnen wel van een vette hap houden wordt bewezen door de grote dichtheid aan McDonalds restaurants in het verder opvallend lege land. En dat is weer een zegen voor een wifidief als ik, die navigerend van gouden boog naar gouden boog ’s ochtends mijn boterhammetjes smeert op het terras en daar de e-mails eens doorneemt en van de gouden score van de Nederlanders op de hoogte wordt gehouden. Helemaal perfect is het plaatje echter niet: hoe fantastisch die oefening van Epke nu was of wie die Willen-Alexander nu weer dronken op de rug heeft lopen kloppen blijft gissen, want de filmpjes van de NOS mogen nog steeds het land niet uit, dus moet ik het met foto's doen.

Op de site van de Vakantiefietser, een zeer behulpzame zaak aan de Westerstraat, staat dat een fiets feitelijk een frame is waar aan heel veel dingen zijn geshroefd. Collega Emiel Martens verwoorde het vorig jaar in een chat-gesprek nog een stukje beeldender in de volgende quote: “een fiets is een ding waaraan veel dingen kapot kunnen.” Wat er allemaal is aangeschroefd, en sterker nog, wat dat allemaal voor dingen zijn die stuk kunnen, blijft me nog steeds verbazen. Bij het onder begeleiding openpeuteren van de naaf van mijn voorwiel kwam er naast de verwachte kogellagers een haffel elektra naar boven die het nodige puzzelwerk nodig had om uiteindelijk weer in elkaar te passen. Conclusie van de zoektocht was dat het defect van de elektriciteitstoevoer in de elektronica van de lamp moet zitten. Wie had er elektronica verwacht in een fietslamp?

Verder blijkt er menig voorschrift te bestaan over het vervangen van zaken als crank, ketting en versnellingswiel. De prognoses aangaande levensduur verschillen een beetje per gevraagde, maar zijn allemaal toch een stuk lager dan de 4000 km die ik op mijn laatste ketting heb afgelegd. Daarbij kwam dat het hierbij ging om een ketting van twijfelachtige kwaliteit. Nu is de hele set vervangen en hoewel het wat heeft mogen kosten (daar gaat de droom dat fietsen een goedkope vorm van reizen betreft), vliegt de fiets nu weer vlot schakelend in alle versnellingen onder mijn kont vandaan.

Toen de doorgaande weg die ik richting Tampere in gedachten had plotseling veranderde in een weg die in het groen werd aangeduid met een auto-icoon, leek dat me in principe geen probleem, maar de behulpzame agent die na enkele kilometers achter me verscheen, legde me netjes in perfect Engels uit dat het in Finland verboden is om op de autoweg te fietsen. Ik vertelde dat het natuurlijk in Nederland wel mocht, excuseerde me voor de veroorzaakte overlast en vroeg hem de weg. Die gaf hij me graag en samen met zijn collega zwaaiden ze me uit.

Het hoeft niet in de krant hoor, maar Pappie Langkous heeft zijn legging weer aan. Noordelijker dan ooit, op het randje van Finland, in het stadje Vaasa waar de boot naar Zweden de Botnische Golf in tweeën deelt, komt mijn tweede keerpunt in beeld. Van de oostelijke richting heb ik in de Baltische staten al afscheid genomen, nu gaat de reis huiswaarts verder in zuidelijke richting. Hoewel het hier zelfs rond deze tijd van het jaar pas om half 12 donker is, is de komst van de herfst merkbaar: er is een kilte in de lucht in de avonden en enkele dagen is het, excusez les mots, oncologelijk kenkerweer geweest. Maar de stevige dronk van dit land heeft een ‘smooth Finnish’ als ik vanaf de ’s lands grootste brug in het warme late licht Unesco-erfgoed de Kvarken archipel overzie. Een onverwacht spectaculair schouwspel.