De weldaad van een onverstaanbare taal

Buiten pakken de wolken zich samen, een gure wind waait door het kiertje van het raam. Eerst was het regenachtig en warm en nu is het droog en koud. Hoe banaal dan ook, het weer is juist datgene waar het steeds weer over gaat en jammer genoeg is de toon van die gesprekken niet vrolijk.

De echte warmte huist in de nabijheid van langverwachte en onverwachte mensen, personen die in allerlei onderdelen van mijn leven mijn bekenden zijn geworden en door demografische omstandigheden mijn pad kruisen. Mensen die ik in hernieuwde nabijheid glimlachend met terugwerkende kracht maanden mis.

Af en toe tuiten mijn oren van een taal die ik maandenlang maar spaarzaam heb gehoord. Als in de trein vijf mensen om me heen alledaagse en persoonlijke dingen de publieke ruimte in tetteren zonder remming of gene denk ik terug aan de weldaad van een onverstaanbare taal. Wanneer alle woorden klinken als de tonen van een instrument heb ik in mijn hoofd alle ruimte voor mezelf.

Mijn nieuwe master zit al in de derde versnelling, het basketballseizoen is begonnen, maar mijn eigen leven reist er in mijn rugzak achteraan. Zonder kamer ben ik nog steeds op reis, nu in eigen land en onder vrienden. Maar met een eigen kamer, hoe klein of achteraf ook, in Utrecht of Amsterdam, zou ik echt kunnen thuiskomen.

Zonder omhaal aan de lange haal

Zoals sommigen het lekkerste voor het laatst bewaren heb ik mijn langste vlucht tot nu toe bewaard. In de 13 uur van Hong Kong naar Londen hoop ik 8 films te kunnen zien, 5 maaltijden te kunnen verorberen en ook nog een gesprekje of twee aan te knopen met de o zo interessante buurman, die ik dan het verhaal ga vertellen dat ik (en de trouwe bloglezer) ondertussen kan dromen. En nadat ik vanuit Londen nog een uurtje in het vliegtuig heb gezeten is het zo ver en land ik weer in het ware leven.
Milan Kundera schreef een boek met de titel "Het leven is elders", een gevoel dat me regelmatig besluipt op de meest onverwachte momenten. Maar na weken voorbereidingen te hebben getroffen, de universiteit van mijn komst verwittigt, familie en vrienden gestalkt weet ik een ding zeker: vanaf morgen is mijn leven niet elders meer. Hij heeft een paar vliegtuigen eerder gepakt en wacht me in de ontvangsthal van schiphol glimlachend op. En daar ben ik ontzettend blij mee.