maandag 1 maart 2010

Een groot verlies


Op Zaterdag 2 Januari kwam Krishna, vriendin en geliefde, om in een ongeluk in haar geboorteland Kenya.

Op Zaterdag 20 Februari trouwden huisgenoten Emma en Kolade in Fish Hoek in het bijzijn van beider families en een kleurrijke schare vrienden.

Het verwerken van het verlies van een zo dierbaar leven en het vieren van een verkozen verbinding tussen twee mensen die me een thuis in Kaapstad hebben gegeven is onvergelijkbaar. Hoewel het jaar nog geen twee maanden onderweg is, weet ik met zekerheid dat ik 2010 niet zal vergeten.

Ik kende Krishna uit Melbourne waar we beiden op uitwisseling waren, en toen ik afgelopen jaar terug kwam naar Zuidelijk Afrika trof ik haar in Johannesburg. Na een kleine week doorgebracht te hebben in haar ijskoude studentenkamer vertrokken we naar Swaziland. Na enkele dagen bij mijn familie te hebben gelogeerd hebben we een rondreis per auto door Swazi gemaakt en zijn per bus naar Mozambique vertrokken, waar we via Maputo uiteindelijk in Tofo een hutje in de duinen bewoonden. Na nog een nacht in Johannesburg met rijp op het sportveld stapte ik op het vliegtuig naar Kaapstad.

Hoewel aan de andere kant van het land bleven we met elkaar in contact, in verschillende mate van intensiteit, en toen Krish in de Kaapse lente voor een beursinterview naar Kaapstad kwam brachten we samen het weekend door. Het verbaasde me enkele weken later niets te vernemen dat ze de beurs had verdiend, waardoor ze dit jaar aan de Universiteit van Kaapstad zou kunnen studeren. Het vooruitzicht haar om de hoek te hebben verheugde me, en ik was blij te vernemen van haar zusje dat ze een appartement hadden gevonden in Rosebank. 1 Januari stuurde Krishna me het volgende SMSje “A very very very HAPPY NEW YEAR to u! Lots n lots of love n a biggg hug! :)”. Rond 10.00 ‘s ochtends op 2 januari stuurde ik haar een antwoord. Om 13.00 ging mijn telefoon, en Philippa antwoordde mijn vraag hoe het ging trillende stem: “Niet zo goed, Krishna is omgekomen in een ongeluk…….”

De afgelopen zeven weken zijn niet makkelijk geweest. Er zijn nog steeds dagen dat ik verdrietig ga slapen en wakker wordt met brandende tranen in mijn ogen. De auto waar ze in zat was niet eens in beweging toen een te snel rijdende vrachtwagen erbovenop kieperde. Het is bijna een wonder dat haar zusje en een vriendin er zonder de minste verwonding uitkwamen. Nog nooit is iemand zo dichtbij me overleden, nog nooit heb ik zo urgent het verdriet gevoeld van een lege plaats. Onbewust verwacht ik haar nog steeds ineens tevoorschijn te komen, op de campus waar ze nooit heeft gestudeerd zie ik haar donkere bos haar en kleine figuur meerdere keren per dag tussen de andere studenten. Ze zal altijd 21 jaar blijven. En ik zal haar nooit meer zien.

Toen ik in Augustus naar de kamer kwam kijken liet Kolade mij het huis zien. Door de immense voorraad boeken, de schilderijen en kunstzinnige snuisterijen en de buitendouche was ik binnen no-time verkocht. Aangekondigd als schrijver, maar later ook bijzonder goed in andere rollen waaronder academisch docent, tweedehands dealer en openbare aanklager, bleek Kolade al snel de ideale partner voor kleinschalige verbale wapenoefeningen en grotere oratieoorlogvoering. Emma trof ik enkele dagen daarna, en later bleek dat we beiden binnen tien seconden wisten dat het met mij wel goed met elkaar. Emma’s professionele veelzijdigheid heeft zijn oorsprong in haar persoon, en met een verleden in activisme, academie en management zijn er weinig gebieden waar ze geen mening over heeft. Todd, HIV/Aids onderzoeker met een opvallend bescheiden aanwezigheidsafdruk op het huishouden completeerde het gezelschap een maand later.

Emma en Kolade zijn, ongeacht hun Christelijke huwelijk, niet de eerste voor elkaar. Emma kwam uit een eerdere verbintenis, moest wat wilde haren kwijt en vond Kolade in een vrijblijvende periode in zijn leven. Dat ze aan elkaar zijn blijven plakken spreekt voor het effect dat ze op elkaar gehad moeten hebben. Het huwelijk vond plaats op een van de weinige afschuwelijk hete dagen in Kaapstad. Terwijl de thermometer 36 graden aangaf bewogen de programma boekjes ritmisch heen en weer over de gehele lengte van de kerkbanken. Kolade’s familie uit Nigeria werd gerepresenteerd door zijn moeder en oudste broer, terwijl Emma’s gehele familie uit de Oostkaap present was. Tijdens het uitspreken van de woorden “ja, ik wil” maakte Kolade met gebalde vuisten in de lucht een gebaar alsof hij een gescoorde goal vierde, en ik vermoed dat Emma nog dagen nadien moet hebben rondgelopen met speirpijn in haar kaken van het glimlachen. De ijskoude champagne heeft nooit beter gesmaakt.

De bruiloft was geweldig, en het geimproviseerde feest naderhand met de laatste fles champagne in een overvolle auto uniek. Toch voelde voor mij alle vreugde en blijdschap getint. Eens in de zoveel tijd waren mijn gedachte bij Krishna. De vervelende dingen zijn nu eenmaal vervelender dan de fijne dingen goed. En zeker op een dag van torenhoge blijdschap is de schrale lege diepte van verlies zoveel scherper te zien.