maandag 23 juli 2012

"Voor meer fietsplezier: blijven zitten a.u.b!"

Het lijkt een tegenspraak op zichzelf: het opblazen van je eigen bunkers. Dat dient namelijk door de vijand onsuccesvol geprobeerd te worden. Het zelf laten springen van het eigen bunkercomplex vlak voor vertrek leidt gegarandeerd tot een van twee ongewilde uitkomsten: bij succes dien je je af te vragen van wat voor slechte kwaliteit je betonnen schildje was gemaakt, en bij een falende explosieve sloop zit je uiteraard met het feit dat de bunkers er, ongeacht je verspilling van explosieven, nog steeds staan.

Deze laatste uitkomst is wat er met name te vinden is in Wolffschanze: behoorlijk slecht opgeblazen bunkers, die over de afgelopen 60 jaar een soort Tomb Raider-achtig decor zijnn gaan vormen in overgroeiing. De muggen waren er rond als de geesten van de oude nazileiders die hier operatie Barbarossa planden. Ik noem er eentje Adolf voordat ik het onder mijn hand verpletter. Ha, een ontbijtje op Wolffschanze krijgt zo vanzelf sfeer.


In Litouwen maakt de Poolse smalle hobbelweg plaats voor brede banen. Dorpen zijn wel dunner gezaaid, en de weg kan plots van asfalt overgaan in zand en stenen, met slijtribbels en al. Niet de ideale plek voor een aluminium Koga op dunne bandjes. De nieuwe taal is weer eens helemaal nieuw en onbegrijpelijk.

Opvallend is dat verschillende gemeentes hebben elk hun eigen manier gevonden om zich van de rest te onderscheiden. Parasols om lantaarnpalen en manshoge dobbelstenen terloops verspreid over een grasveld, een rotonde vol felgekleurde koeien, wandelstokken oplopend in grootte tot 3 meter en een cirkelvormige uitstalling van uit hout gekerfde oergoden.

De Letten lijken plezier te hebben in een gotische kijk op het leven, te beginnen met de vlag, waarvan de twee brede bloedrode banen het resultaat zijn van een lekke
soldaat. In Sigulda, het Zwitserland van Letland, wordt het oude nieuwgeverfde reuzenrad aangewezen als de voornaamste zelfmoordplek van de stad.

De Australische Chris schiet met open bidon in de hand terras over naar een tafeltje waar een half glas bier wordt achtergelaten. Snel giet hij de drank in zijn fles en loopt terug naar het bankje, waar ik mijn tweede pot koffie zet. Chris rijdt van Engeland naar Australiƫ voor een goed doel, en met het beperkte budget dat hem twee jaar dient te onderhouden heeft hij zo zijn strategieƫn ontwikkeld om gevoed en gelaafd te worden. Het is leuk om na lange tijd weer eens een medefietser te treffen wiens tocht de mijne compleet overschaduwd. Ik smeer nog snel een boterham voor hem, voordat ik hem op een zonovergoten pleintje achterlaat. De zon lijkt zijn rentree te maken, zo op de stoep van Estland.