woensdag 23 januari 2008

Het gesmolten bountyeiland

Hoe vaak zie je op een eilandje aan de kust van Lombok je basketballcoach aan een tafeltje zitten? Nou een keer dus. Vandaag. Verbazingwekkend hoe gek het in eerste instantie overkomt, en hoe normaal het lijkt als je een paar minuutjes met elkaar gepraat hebt.

Het eilandje van bestemming is met een kustlijn van 7 km. ongveer ter grootte van een gevangenis met achtertuin, maar de hoeveelheid touristen hier ben ik op nog geen enkele ander plek in Indonesie tegengekomen. De uitleg bij elk uitgestorven touristenoord dat we nu bezochthebben op Sumatra, Java en Lombok is dat nadat in 2002 de bom in een Balinese disco bergen Australiers levenloos achterliet de touristische aantrekkingskracht van Indonesie direct verdampt is.

De stranden in Bali zijn gek genoeg de eerste bestemmingen geweest die weer als vanouds zijn gaan draaien, maar de plekken het verst ervandaan blijven ook nu nog van touristen verstoken. Degene die wel komen krijgen het allemaal op hun brood, want met een tiende van de klanten weet iedereen dat je een wandelende portomonee bent , die best een beetje extra overtuiging kan gebruiken om over te gaan op het aanschaffen van een boot/bus/koets/fiets/motortocht, zonnebril, horloge, ketting, batik, pet, miniatuur versie van de Borobudur, massage (die blijft overal in Z-O Azie opduiken), fles water, DVD/CD/boek/reisgids en andere zaken waarvan het directe nut toch zeker ambivalent is. Maar mensen met honger kan je nu eenmaal weinig kwalijk nemen en zolang straatverkopers niet aan mijn bagage/kleren/ ledematen zitten ben ik al enorm tevreden.

Maar het bevalt om 1) in een oogverblindend mooie omgeving te zitten 2) geen reet te doen te hebben en 3) meer dan 5 andere touristen kunnen ontwaren.

Morgen boten naar Bali + vanavond een feest bij volle maan = bidden voor een goede vaart.

Adjeu!

zondag 13 januari 2008

Doorsmeer in de pispot

Voila, daar zijn we weer.

De plaats van schrijven is Yogyakarta, het kleine, vriendelijke, schone en stille broertje van Jakarta, de puisterige pestkop die heel Java in zijn tirranieke houdgreep houdt. Het is hier eigenlijk nog warmer dan het tot nu toe ergens geweest is op mijn reis, maar de omgeving maakt het draaglijk.

De buien zijn veranderd sinds Sumatra, dat we met een vliegtuig vanuit Padang ontvlucht zijn. Het was er niet mis, en de Orang Utangs en vulkaanmeren hebben me zeer gecharmeerd, maar de beperkte infrastructuur gecombineerd met het consequente rotweer halverwege de middag waren reden om het beter begaanbare Java op te zoeken.

Het toerisme schijnt hier na de bommen op Bali in 2003 enorm te zijn afgenomen en de standaard van de guesthouses in Jakarta hebben dat doen vermoeden. In feite was alles aanwezig maar had het op zijn best sinds 2003 geen verfkwast meer gezien en op zijn slechtst geen dweil of doekje. Toch heeft de stad een grote indruk op me gemaakt, al was het alleen maar door de enorme afemtingen van de 10 miljoen inwoners tellende metropool. Het voordeel van de grote stad is voor mij het feit dat je er als opvallende buitenstaander verbazingwekkend onopgemerkt doorheen kan lopen. Iedereen heeft namelijk zelf iets aan zijn kop en rommelt en doet om je heen haast zonder je op te merken. Heerlijk.

Vervelende berichten over wateroverlast in het Oosten van Java zijn afgewisseld met geruststellende ooggetuige berichten en niet geheel onbevooroordeelde feiten van touroperators, waardoor we hebben besloten maar te kijken hoe het er is voordat we het helemaal links laten liggen en Bali opzoeken, waar ik op 28 februari mijn vader op het vliegtuig ga zetten. Het verbaast me nog steeds hoe goed we tot nu toe met elkaar zijn omgegeaan, want ezelfs de meest optimistiche meninggever wars van elk neo-freudiaanisme had in de 5 weken die we bij elkaar zijn toch wel een crisisje of 3-4 voorspeld. Niets daarvan, naast wat middernachtsgemopper op zoek naar accomodatie is het niet gekomen. En dat valt me allemaal harstikke mee.

Tot de volgende villa,

Reinier

zaterdag 5 januari 2008

Same same of sama-sama?

Selamat siang,

Zoals de etiketten het voorschrijven: neem 2 meteen twee pillen en daarna om de twee uur en zorg dat je de mensen voor 10 januari een gelukkig nieuw jaar toewenst. Bij deze.

We zitten nu in Indonesie en het is een wereld van verschil met Thailand-Laos-Cambodja. Mohammed heeft Buddha en Vishnu hier overboord gezet en de gouden stupas in het landschap zijn vervangen door grote zilveren moskeekoepels. Bahasa Indonesia is vele malen makkelijker op te pikken dan de talen in het eerder beochte gebied en ik vemoed dat ik met een aardig woordje thuis ga komen. Als dat er uberhaupt van gaat komen met de wegen hier, want een busrit van 10 uur heeft alle leven uit me geschud.

Veel hitte hier, en elke middag het verfrissende onweersbuitje dat de grond doet geuren als we in de Nederlandse zomer weten dat we de komende 2 weken in de regen zitten. Hier niet.

Een klein overzichtje, hetgeen rond de jaarwisseling toch altijd wordt gewaardeerd:

(On)vrijwillige en latente ontwikkelingshulp:
1 zonnebril
1 boek
1 T-shirt
1 horloge

Onverwachte kosten:
$ 25,- belasting voor vertrek uit Cambodja
$ 25,- voor een Indonesisch visum voor 30 dagen
$ 70,- voor het verzetten van mijn vlucht om binnen de 30 dagen te blijven

Selemat jalan,

Reinier Kawan