Voila, daar zijn we weer.
De plaats van schrijven is Yogyakarta, het kleine, vriendelijke, schone en stille broertje van Jakarta, de puisterige pestkop die heel Java in zijn tirranieke houdgreep houdt. Het is hier eigenlijk nog warmer dan het tot nu toe ergens geweest is op mijn reis, maar de omgeving maakt het draaglijk.
De buien zijn veranderd sinds Sumatra, dat we met een vliegtuig vanuit Padang ontvlucht zijn. Het was er niet mis, en de Orang Utangs en vulkaanmeren hebben me zeer gecharmeerd, maar de beperkte infrastructuur gecombineerd met het consequente rotweer halverwege de middag waren reden om het beter begaanbare Java op te zoeken.
Het toerisme schijnt hier na de bommen op Bali in 2003 enorm te zijn afgenomen en de standaard van de guesthouses in Jakarta hebben dat doen vermoeden. In feite was alles aanwezig maar had het op zijn best sinds 2003 geen verfkwast meer gezien en op zijn slechtst geen dweil of doekje. Toch heeft de stad een grote indruk op me gemaakt, al was het alleen maar door de enorme afemtingen van de 10 miljoen inwoners tellende metropool. Het voordeel van de grote stad is voor mij het feit dat je er als opvallende buitenstaander verbazingwekkend onopgemerkt doorheen kan lopen. Iedereen heeft namelijk zelf iets aan zijn kop en rommelt en doet om je heen haast zonder je op te merken. Heerlijk.
Vervelende berichten over wateroverlast in het Oosten van Java zijn afgewisseld met geruststellende ooggetuige berichten en niet geheel onbevooroordeelde feiten van touroperators, waardoor we hebben besloten maar te kijken hoe het er is voordat we het helemaal links laten liggen en Bali opzoeken, waar ik op 28 februari mijn vader op het vliegtuig ga zetten. Het verbaast me nog steeds hoe goed we tot nu toe met elkaar zijn omgegeaan, want ezelfs de meest optimistiche meninggever wars van elk neo-freudiaanisme had in de 5 weken die we bij elkaar zijn toch wel een crisisje of 3-4 voorspeld. Niets daarvan, naast wat middernachtsgemopper op zoek naar accomodatie is het niet gekomen. En dat valt me allemaal harstikke mee.
Tot de volgende villa,
Reinier
1 opmerking:
Palindroom! Hoe behandelen de Indonesiers je tot nu toe? Hoewel ik kan buigen op een Indonesische moeder ben ik er nog nooit geweest en moet ik zeggen dat mijn bahasa Indonesia zich ook beperkt tot het minimum.. helaas! Geniet ervan en weet dat mijn jaloezie je achtervolgt tot je weer terug bent. Ik zit hier in Duitsland naar het koude weer te staren. Zo doet iedereen wat.
Selamat tidur/makan (wat je ook aan het doen bent) en sampai ketemu lagi!
Caroline
Een reactie posten