zondag 24 februari 2008

Verder weg en toch dichterbij



G'day, how are you going?

Hollandsche luchten. De wind jaagt plukken wattige wolken voorbij. De zon speelt haar namiddagse spel met schaduwen op de Victoriaanse verandas. Wanneer ik de weg de heuvel op volg verschijnt tussen het groen dat de lage huizen omringt aan de horizon de zilveren schittering van de wolkenkrabbers in de binnenstad. De geur van de eucalyptus omringt me wanneer ik de trein instap.

Naast de deur, die na de piep dichtschuiven, hangen de volgende gedichten:

"The rain we had Saturday was fine,
each droplet
a mile apart from the next"

"Only one parking space left
On the pub's lot
Happy hour"

De trein suist langs de verschillende buitenwijken met vrijwel identieke huizen, typisch niet hoger dan anderhalve verdieping. Naarmate de stad nadert wordt het drukker in de trein. Niemand duwt, op een botsing volgt een welgemanierde "sorry" gevolgd door een laconieke "geen zorgen!"

Het Flindersstreet station ademt een degelijkheid uit van eeuwen trouwe dienst aan de zonen en dochters van hen die eens de lange reis gemaakt hebben. Ze kwamen door de eeuwen heen uit alle richtingen en om verschillende redenen. Aan hen dankt Melbourne haar hedendaagse verschijning. Oud en nieuw staan naast elkaar, botsen en lopen in elkaar over.

Van het oude volk zijn de sporen minder duidelijk. Musea en culturele centra spreken over ze als over een overledene, met respect, maar met een zweem van melancholie die men doet realiseren dat het hoofdstuk is afgesloten. De langverwachte dag waarop de minister president zijn verontschuldigingen aanbood aan de aboriginees die vorige eeuw als kinderen massaal zijn ontvoerd heeft hoop gebracht voor een veelbetekenende rol voor hen in het verhaal van de toekomst.

De stad bruist van het leven in de zomer, die zich langzaam uitrekt om tot het einde van Maart te kunnen reiken. Ik lig in het gras naast mijn fiets en kijk naar een potje familiecricket in de verte. Iemand legt me uit dat je in Australie wel voetbal hebt, maar dat de grote sport 'footie' is, met een soort rugby bal, en dat ze ook rugby spelen, maar dan meer in de buurt van Sidney, en dat het er dan maar net weer vanaf hangt of ze league of union regels spelen. Ik knik veelbetekenend.

Na de chaos van Z-O Azie is de orde in Melbourne bijna schokkend. Want een ding verschilt niets, namelijk de vriendelijkheid en ongestoordheid van de mensen. Alsof iedereen bij het opstaan heeft besloten: vandaag ga ik een fijne dag meemaken.

Op een punt op de aardbol waar ik nauwelijks verder verwijderd kan zijn van Nederland voel ik me dichter bij huis dan ooit. En de komende 4,5 maanden is dat wat het voor me zal zijn: thuis.

woensdag 13 februari 2008

Beneden boven en zeg maar dag tegen de rijst

Met nog een half uur voor het boarden bevind ik me in een van die rare omgevingen waar je onbestemd maar overduidelijk een gevoel van tussen meemaakt. De reis die ik in November ben begonnen zet zich voort, en met een lange haal ben ik over 9 uur klaar om mijn medestudenten onder ogen te komen voor de universiteitsintroductie.

Zonder huis, met een grote bak kleren, een hoofd vol verhalen en een lijf vol ervaring sta ik voor de volgende fase, de fase waar het allemaal om begonnen is.

Ik zal de rijst gaan missen, de openheid van de mensen en het algemene prijsniveau. Maar voor het ene werelddeel komt een onbekende in de plaats. En ik sta te springen.

De vlucht wordt omgeroepen, ik moet gaan.

Tot snel, in Melbourne.

dinsdag 5 februari 2008

Malaysia, and its just getting crazia!

Hallo lieve klikbuiskindertjes.

Nadat ik de laatste keer wat van me heb laten horen ben ik op Bali neergestreken en heb vanuit het oerlelijke Kuta de vader uitgezwaaid, die zich nu weer bij jullie in de regen groot zit te houden. Het enige mooie van Kuta zijn daarentegen hets trand en..... de golven! Na 5 dagen doorgebracht te hebben op, naast, en onder mijn board vermoed ik dat ikondertussen door kan gaan voor een surfer, uiteraard geholpen door het litteken op mijn been die is veroorzaakt door een echte 'fincut'.

Maar nu Maleisie dus. Prima plek om tijd te verdoen en het goede nieuws te krijgen dat ik ondanks vele vele miscommunicaties met australische ambassades, consulatie en immigratiediensten nu iniedergeval een manier heb gevonden om het land binnen te komen. Heh heh.

Het land is een grote groene berg vol vogels, wilde dieren. En verder lopen er super goed onderhouden wegen doorheen waarover bussen rijden die op tijd vertrekken en op tijd aankomen en niet overal stoppen en kapotgaan. Daarentegen is van een ongerepte natuur weinig te merken. Stranden doen aan als de Costa del Sol door de hoge flatgebouwen en bergen zijn halfopgeblazen en doen dienst als steengroeves.

Ach, het is ook altijd wat met die verwende toeristen, of het een is niet goed of het ander. Ik vermaak me hier prima en zie uit naar de viering van het Chinese Nieuwjaar, want de Chinezen zijn hier goed vertegenwoordigd en met een beetje geluk loop ik het tekort aan vuurwerk op 31 december nu wel in.

Australie komt maar dichterbij, over een weekje vertrek ik vanuit Singapore. Spinvis had het eerder door dan ik: er is zo weinig tijhijhijhijhijhijd.

Tik lekker verder...

Reinier