G'day, how are you going?
Hollandsche luchten. De wind jaagt plukken wattige wolken voorbij. De zon speelt haar namiddagse spel met schaduwen op de Victoriaanse verandas. Wanneer ik de weg de heuvel op volg verschijnt tussen het groen dat de lage huizen omringt aan de horizon de zilveren schittering van de wolkenkrabbers in de binnenstad. De geur van de eucalyptus omringt me wanneer ik de trein instap.
Naast de deur, die na de piep dichtschuiven, hangen de volgende gedichten:
"The rain we had Saturday was fine,
each droplet
a mile apart from the next"
"Only one parking space left
On the pub's lot
Happy hour"
De trein suist langs de verschillende buitenwijken met vrijwel identieke huizen, typisch niet hoger dan anderhalve verdieping. Naarmate de stad nadert wordt het drukker in de trein. Niemand duwt, op een botsing volgt een welgemanierde "sorry" gevolgd door een laconieke "geen zorgen!"
Het Flindersstreet station ademt een degelijkheid uit van eeuwen trouwe dienst aan de zonen en dochters van hen die eens de lange reis gemaakt hebben. Ze kwamen door de eeuwen heen uit alle richtingen en om verschillende redenen. Aan hen dankt Melbourne haar hedendaagse verschijning. Oud en nieuw staan naast elkaar, botsen en lopen in elkaar over.
Van het oude volk zijn de sporen minder duidelijk. Musea en culturele centra spreken over ze als over een overledene, met respect, maar met een zweem van melancholie die men doet realiseren dat het hoofdstuk is afgesloten. De langverwachte dag waarop de minister president zijn verontschuldigingen aanbood aan de aboriginees die vorige eeuw als kinderen massaal zijn ontvoerd heeft hoop gebracht voor een veelbetekenende rol voor hen in het verhaal van de toekomst.
De stad bruist van het leven in de zomer, die zich langzaam uitrekt om tot het einde van Maart te kunnen reiken. Ik lig in het gras naast mijn fiets en kijk naar een potje familiecricket in de verte. Iemand legt me uit dat je in Australie wel voetbal hebt, maar dat de grote sport 'footie' is, met een soort rugby bal, en dat ze ook rugby spelen, maar dan meer in de buurt van Sidney, en dat het er dan maar net weer vanaf hangt of ze league of union regels spelen. Ik knik veelbetekenend.
Na de chaos van Z-O Azie is de orde in Melbourne bijna schokkend. Want een ding verschilt niets, namelijk de vriendelijkheid en ongestoordheid van de mensen. Alsof iedereen bij het opstaan heeft besloten: vandaag ga ik een fijne dag meemaken.
Op een punt op de aardbol waar ik nauwelijks verder verwijderd kan zijn van Nederland voel ik me dichter bij huis dan ooit. En de komende 4,5 maanden is dat wat het voor me zal zijn: thuis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten