Goed, de koffie is bezonken en ik kan nu om me heen kijken zonder het felste roze over mijn gezichtsveld geprojecteerd. Het is nog steeds een feest voor mijn zintuigen.
De studie is begonnen. De universiteit knabbelt tegenwoordig hongerig aan mijn vrije tijd en heeft de dinsdag, woensdag en donderdag zonder te kauwen doorgeslikt. Het lange weekend ligt daarentegen elke week van vrijdag t/m maandag aan mijn voeten als een door de kat binnengebrachte dode mus, waarmee ik kan doen en laten wat ik wil.
De vakken die ik doe zijn erg interessant, soms schokkend, en in het Engels. Het kost me beduidende moeite om het hoge niveau dat ik in nastreef te bereiken, maar de voldoening van vallende kwartjes is evenredig toegenomen.
De feiten over de geschiedenis van Australie, die een stuk verder terug gaat dan toen Captain Cook bottany bay binnenvoer, laten me met mijn oren klapperen. Het merendeel van de originele bewoners zijn simpelweg uitgeroeid. De rest zijn van hun land verjaagd, verboden hun talen te spreken, het recht hun kinderen op te voeden ontnomen en hebben vervolgens als bijeengeveegde bevolkingsgroep het predikaat lui, crimineel, onverantwoordelijk en ongeciviliseerd opgeplakt gekregen. De suggestie dat men kan spreken van een postcoloniale samenleving in dit geval laat ruimte over voor twjfel over de verleden tijd waarin velen de negatieve gebeurtenissen maar al te graag plaatsen.
Ik woon nu tijdelijk in de suburb Hawthorn, bij een Melbournse die ik eerder ontmoet heb in Laos. De Australiers zijn een gastvrij volk en mijn neiging mijn medebewoners van het backpackershostel in de slaap om te brengen bracht me ertoe het aanbod voor een tijdelijke woonruimte te aanvaarden. Omdat ze zelf binnenkort uit het appartement gaat zijn we als team op zoek naar een gedeeld huis in Brunswick, een soort wijk waar linkse studenten, artistiekelingen, immigranten, aso's en juppen zich gezamelijk op hun gemak voelen.
De rit van hier naar de Monash campus van mijn keuze is aanzienlijk, maar het alternatief is een aanfluiting. Wonen rondom Clayton zou vergelijkbaar zijn met wonen op de Uithof, die dan niet 15 maar 50 minuten uit de stad zou liggen.
De autoriteiten vermoeden nog steeds dat ik hier mijn toeristische bedoelingen resideer, maar dat komt door hun onvermogen mijn studentenvisumaanvraag fatsoenlijk te verwerken. Ware het niet een van de minst creatieve dingen waar ik me ooit zo lang mee bezig had gehouden, dan zou ik het mijn hobby gaan noemen.
Over enkele dagen dient zich een volgend juichmoment aan: een reis naar Nieuw Zeeland. Over dit avontuur later meer.
Groeten,
Reinier
1 opmerking:
Wat is dit nu weer? Je bent er gvd net of meneer gaat alweer naar Nieuw Zeeland. Ga eens studeren!!! Met die uitgeruste ass in de boeken. Hup.
Een reactie posten