Vandaag stond ik op het Rokin te wachten tot de goede Sint zijn opwachting zou maken. Naast me stond mijn Amarikaanse logee, die na het zien van aanplakbiljetten, foto's en het opvangen van gesprekken op eerdere dagen zo in de ban was geraakt van dit 'exotische feest'. De hekken voor ons stonden dicht, al was er alleen nog maar sprake van onrustige kinderen en ouders die verveeld op hun horloges keken. Ongeacht het late uur op de avond ervoor stond ze erop het schouwspel bij te wonen.
Na een gaap te hebben verdrongen kwam daar de eerste afgevaardigde van de Heiligenstoet voorbij: een zwarte piet achterop bij een moteragent. Vertrouwde kost voor mij, maar naast me werd er ineens heftig gereageerd. De verbazing lag in haar stem gevangen "was dat een blanke met zwart geverfd gezicht?" Nou, leg dat maar eens uit.
Lichtelijk in het defensief gedrongen voor het bestaansrecht van mijn jeugdtraditie vertelde ik dat het hier niet ging om de representatie van een donker persoon, maar om een schoorsteenveger, die door zijn vuile werkzaamheden een zwart gezicht had overgehouden. Ze komen ook niet uit Afrika maar uit Spanje.
De progressieve inwoonster van California gaf het een paar ogenblikken en nam het toen op voor tradities tegenover multiculturele vraagstukken. "Het is eigenlijk wel leuk", besloot ze, "om te zien hoe Nederlanders zich vroeger Spanjaarden voorstelden". Deze observatie deed me indenken dat we het in de toekomst nog wel eens moeilijk konden krijgen met het beargumenteren van het Sinterklaasfeest tegenover Spanje.
Van de Spaanse toeristen die naast ons aan de reling stonden hoeven we waarschijnlijk niet veel tegenstand te verwachten. Met de MacBikes naast hen tegen de muur riepen ze fanatiek "Piet! Piet! Piet!" naar de passerende gelegenheidsacteurs. Deze beloonden de getoonde moeite met gulheid. Een heerlijk middagje voor eenieder met smaak voor pepernoten, ongeacht of je weet hoe ze heten en waar ze nou uiteindelijk vandaan komen.
