Hoe vaak zie je op een eilandje aan de kust van Lombok je basketballcoach aan een tafeltje zitten? Nou een keer dus. Vandaag. Verbazingwekkend hoe gek het in eerste instantie overkomt, en hoe normaal het lijkt als je een paar minuutjes met elkaar gepraat hebt.
Het eilandje van bestemming is met een kustlijn van 7 km. ongveer ter grootte van een gevangenis met achtertuin, maar de hoeveelheid touristen hier ben ik op nog geen enkele ander plek in Indonesie tegengekomen. De uitleg bij elk uitgestorven touristenoord dat we nu bezochthebben op Sumatra, Java en Lombok is dat nadat in 2002 de bom in een Balinese disco bergen Australiers levenloos achterliet de touristische aantrekkingskracht van Indonesie direct verdampt is.
De stranden in Bali zijn gek genoeg de eerste bestemmingen geweest die weer als vanouds zijn gaan draaien, maar de plekken het verst ervandaan blijven ook nu nog van touristen verstoken. Degene die wel komen krijgen het allemaal op hun brood, want met een tiende van de klanten weet iedereen dat je een wandelende portomonee bent , die best een beetje extra overtuiging kan gebruiken om over te gaan op het aanschaffen van een boot/bus/koets/fiets/motortocht, zonnebril, horloge, ketting, batik, pet, miniatuur versie van de Borobudur, massage (die blijft overal in Z-O Azie opduiken), fles water, DVD/CD/boek/reisgids en andere zaken waarvan het directe nut toch zeker ambivalent is. Maar mensen met honger kan je nu eenmaal weinig kwalijk nemen en zolang straatverkopers niet aan mijn bagage/kleren/ ledematen zitten ben ik al enorm tevreden.
Maar het bevalt om 1) in een oogverblindend mooie omgeving te zitten 2) geen reet te doen te hebben en 3) meer dan 5 andere touristen kunnen ontwaren.
Morgen boten naar Bali + vanavond een feest bij volle maan = bidden voor een goede vaart.
Adjeu!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten