"Voor meer fietsplezier: blijven zitten a.u.b!"

Het lijkt een tegenspraak op zichzelf: het opblazen van je eigen bunkers. Dat dient namelijk door de vijand onsuccesvol geprobeerd te worden. Het zelf laten springen van het eigen bunkercomplex vlak voor vertrek leidt gegarandeerd tot een van twee ongewilde uitkomsten: bij succes dien je je af te vragen van wat voor slechte kwaliteit je betonnen schildje was gemaakt, en bij een falende explosieve sloop zit je uiteraard met het feit dat de bunkers er, ongeacht je verspilling van explosieven, nog steeds staan.

Deze laatste uitkomst is wat er met name te vinden is in Wolffschanze: behoorlijk slecht opgeblazen bunkers, die over de afgelopen 60 jaar een soort Tomb Raider-achtig decor zijnn gaan vormen in overgroeiing. De muggen waren er rond als de geesten van de oude nazileiders die hier operatie Barbarossa planden. Ik noem er eentje Adolf voordat ik het onder mijn hand verpletter. Ha, een ontbijtje op Wolffschanze krijgt zo vanzelf sfeer.

In Litouwen maakt de Poolse smalle hobbelweg plaats voor brede banen. Dorpen zijn wel dunner gezaaid, en de weg kan plots van asfalt overgaan in zand en stenen, met slijtribbels en al. Niet de ideale plek voor een aluminium Koga op dunne bandjes. De nieuwe taal is weer eens helemaal nieuw en onbegrijpelijk.

Opvallend is dat verschillende gemeentes hebben elk hun eigen manier gevonden om zich van de rest te onderscheiden. Parasols om lantaarnpalen en manshoge dobbelstenen terloops verspreid over een grasveld, een rotonde vol felgekleurde koeien, wandelstokken oplopend in grootte tot 3 meter en een cirkelvormige uitstalling van uit hout gekerfde oergoden.

De Letten lijken plezier te hebben in een gotische kijk op het leven, te beginnen met de vlag, waarvan de twee brede bloedrode banen het resultaat zijn van een lekke

soldaat. In Sigulda, het Zwitserland van Letland, wordt het oude nieuwgeverfde reuzenrad aangewezen als de voornaamste zelfmoordplek van de stad.

De Australische Chris schiet met open bidon in de hand terras over naar een tafeltje waar een half glas bier wordt achtergelaten. Snel giet hij de drank in zijn fles en loopt terug naar het bankje, waar ik mijn tweede pot koffie zet. Chris rijdt van Engeland naar Australië voor een goed doel, en met het beperkte budget dat hem twee jaar dient te onderhouden heeft hij zo zijn strategieën ontwikkeld om gevoed en gelaafd te worden. Het is leuk om na lange tijd weer eens een medefietser te treffen wiens tocht de mijne compleet overschaduwd. Ik smeer nog snel een boterham voor hem, voordat ik hem op een zonovergoten pleintje achterlaat. De zon lijkt zijn rentree te maken, zo op de stoep van Estland.

Op een trapper kun je niet staan

Ik trap onder een zwaarzwarte lucht. Tot nu heb ik geluk gehad, donkere kernen zijn links en rechts aan mij voorbij getrokken, maar deze keer krijg ik geen respijt, de wolkbreuk onvermijdelijk. Heel af en toe wordt het een beetje warm onder mijn drie lagen thermo, maar meestal ben ik erg blij met mijn wetsuit-achtige legging. Misschien begint het een fetish te worden, maar ik heb na de eerste dag niet meer zonder gefietst.De mensen die in tegenovergestelde richting fietsen willen maar niet glimlachen. Volgens mij heb ik wind mee.

Bij een onverwachte afslag kwam ik vandaag bij de kazerne van Fuenf Eichen, naast Neubrandenburg. Aangeduid als ‘sporenonderzoek naar het geweld’ liggen er om de barakken die in 1938 op een voormalig Joods langoed werden gebouwd kerkhoven vol: krijgsgevangenen van de Nazi’s, maar later ook krijgsgevangenen van het Rode Leger en relatief willekeurig geselecteerde vijanden van de staat. De symboliek is indrukwekkend en dwingend tegelijk in het licht van huidige politieke verwikkelingen: het is overduidelijk dat de dingen die mensen elkaar aandoen onwenselijk zijn, en toch kiezen we ervoor te leven we in een systeem waarbij elke dag wreedheden opnieuw geboren worden. De les uit het verleden lijkt tevens een voorspelling voor de toekomst.

Uitgenodigd op een Nederland-Duitsland feestje in Hamburg woensdag, leek het me al snel toe dat ik niet helemaal op de juiste plek was. De organicatrice was van gedeelde afkomst en had de kamer versierd in de kleuren van beide teams. De speciaal ingekochte vla, hagelslag en bittergarnituur verhulden echter niet dat het Nederlandse team een manier had gevonden om toch naar het EK te gaan en tegelijkertijd de wedstrijden in Oekranie te boycotten. Het ergste was het medelijden dat me ten deel viel: nauwelijks gejuich of gemene opmerkingen die gepaard gaan met een venijnig duel. Het leek van te voren al gespeeld te zijn, op geen enkel moment deed oranje echt mee. Toen het laatste fluitsignaal liet het stuk schilderstape dat de vlaggetjes op z'n plek hield los en van de oranje slingers zwierde langzaam naar beneden. Ik nam nog maar een bitterbal.

Tussenlanding

Reislust, bankrekeningrealiteit en een aangeboden baan. Vliegtuig, winterjas en een tijdelijk huis. Op de fiets naar je werk op een onbewaakte Februarimorgen. De voors en tegens van drie soorten Mokums winterweer tijdens de dagelijkse vier kilometer langs de Amstel.

a) Het vriest 15 graden als je na sluitingstijd de kroeg verlaat. Je hebt alle thermokleding in je bezit om je lijf, maar nog steeds word je niet warm.

Nadelen: je maakt je terecht zorgen over uitstekende lichaamsdelen. Je huid van je gezicht wordt door de langsbewegende wind met de scherpe precisie van een keurslager in dunne plakjes gesneden. Je vreest dat als je nu stopt je zo in het sprookje van 'het meisje met de zwavelstokjes' kan worden bijgezet. Je anders zo comfortabele gelzadel heeft nog nooit zo hard aangevoeld.

Voordelen: Een onnavolgbaar gevoel van frisheid daalt op je neer. De lichte paniek laat de adrenaline gieren door je lijf, zonder dat daar angstzweet bij komt kijken. Je kunt je scheren zonder gerei: je baardgroei manifesteert zich in pegelvorm.

b) De vorst is gedaald -dus de temperatuur is opgelopen- maar je gelzadel is nog steeds niet ontdooid.

Nadelen: na een paar minuten en bruggetjes in het waterzonnetje begint de zwarte kleur van je jas zijn sponsachtige eigenschap waar te maken en beginnen de eerste zweetdruppels op je voorhoofd door je wollen muts heen te prikken. De verwarmende kwaliteit van je legging weegt nauwelijks op tegen de elasticiteit waarmee je benen worden tegengehouden op de trappers.

Voordelen: de natuur werkt je tegen, maar je bent op weg naar de overwinning. Je voelt een welkome sensatie in je tenen: bloedcirculatie.

c) Als herinnering aan de ijspret drijven er nog slechts schotsen aan restaurant 'de Ijsbreker' voorbij. Een ouderwetse Zuidwester geselt de gevels, de regen van drie graden Celsius landt in je gezicht.

Nadelen: je hebt het gevoel dat je een koud glas te snel hebt leeggedronken, maar in plaats van enkele seconden hoofdpijn duurt deze nu al de gehele fietstocht voort. De wind zorgt er voor dat je slechts met de uiterste krachtinspanning vooruit komt, de wind knipt langzaam je natte vinger in je handschoen eraf, en op die paar plekken waar de regen niet door je kleding is gesijpeld ben je drijfnat van het zweet, hetgeen de ongekend onprettige sensatie meebrengt van zowel koud als oververhit zijn op hetzelfde moment.

Voordelen: ondanks voortdurend en diepgaand onderzoek naar de voordelen van ijskoude waterbende kan ik u geen voordelen noemen.

Een betrekking tot aan de zomer, waar we nog even op dienen te wachten. Dan weer een boel onzekerheid, gepaard met de kietel van het avontuur. Nu even stilzitten en aan het werk. Straks weer vanalles.