Beter tweede dan derde; of is brons gouder dan zilver?

Na een paar weken een normale gang van zaken te hebben gefingeerd, nam TeamMonash me mee op reis naar de universiteitskampioenschappen in Nieuw Zeeland. Mijn leven zou nooit meer hetzelfde zijn.

Een trip voor een universiteitsteam naar Nieuw Zeeland is ook in Australie een onwaarschijnlijke gebeurtenis. Ware het alleen al om de hoeveelheid tax-free alcohol die NZ in mag: een ongelofelijke 3,25 liter p.p. Eenmaal in de door de uni betaalde huurautos in Auckland had niemand in het team minder dan twee dikbuiken buitenlands gedistilleerd in zijn bezit. In onze door de uni verschafte shirts en hoodies betraden we onze speeltuin voor de week: het IBIS hotel aan het meer. Zoveel moois, ergens moest er zich wel een adder onder het gras van de buren verscholen liggen.

De adder heette Martin en was het hoofd van de sportraad van Monash University. Al vroeg de eerste ochtend maakte hij ons duidelijk waarvoor we hier waren: sport en de naam van de universiteit. Dus de gesponsorde waren dienden bij elke officiele verschijning in en om het veld te worden gedragen, maar wee degene die zijn braakfoto op de voorpagina van de NZ Times zou terug vinden met het monashlogo in zicht: Martin verklaarde de macht te hebben om elk van ons te beletten af te studeren. Als enige kon ik opgelucht ademhalen: uitwisselingsstudent!

Al met al viel de repressie vanuit het officiele kamp reuze mee. De repressie vanuit het informele kamp daarentegen was onweerstaanbaar. Coach en veteranen hadden een even duidelijke boodschap: UNI Games gaat om het leren spelen nadat je hebt gedronken, want basketballen kunnen jullie al. Mijn dank gaat uit naar de clubgenoten bij SBU, de studentenballers in Utrecht. Ruim twee jaar ervaring aan dat adres heeft me in de dagen die volgden een groot voordeel opgeleverd. We haalden de finale en gingen uiteindelijk met 1 punt de boot in. Dichter bij het goud komen zonder het te winnen is onmogelijk. Het balen was vervolgens van het hoogste niveau.

De vraag of we nog wat van Nieuw Zeeland hebben gezien beantwoord ik met een wedervraag: "Wat van Nieuw Zeeland bedoel je precies?" We arriveerden in het donker waardoor we 3 uur reden en werden wakker in een consequente miezerbui Oktoberstijl. Deze hield, conform de zojuist genoemde stijlfiguur, drie dagen aan. En dat zijn geen geintjes. De eerste stralen zon braken door op donderdagmiddag, een kwartier voor onze finale, die in het donker was afgelopen. Wat we wel hebben gezien, is de binnenkant van menige horecauitspanning en de grillige mix van Kiwistudenten die zich zoals op een studentenkampioenschap laten aanschouwen. Als een soort goddelijke wraak was het op vrijdag prachtig weer. Iedereen had een kater van het eindfeest en gruwde van de felle zon die zich als ware tegenstander ontpopte in de race om op tijd op het vliegveld te zijn. Die strijd hebben wij uiteindelijk wel gewonnen, al was de marge net zo klein als in de eindstrijd.

Thuis in Melbourne was een lichaam het er niet mee eens dat ik eens een week flink ging studeren en leuke dingen doen. Het vervelende was dat het hier om mijn eigen lichaam ging. Griep greep me bij de kladden, en de week passeerde met weinig verzetten van werk en veel dutjes, citroen- & honingthee en een flinke stapel Australische films uit de unibieb, die het grootste schuldgevoel buiten de deur hield.

De koorts is inmiddels vertrokken en het vooruitzicht op normaliteit voelt op een vreemde manier aantrekkelijk. Voor de komende maand heb ik, behalve deadlines en uni-uren, geen bindende afspraken of vliegtickets. En geen baan. Om de een of andere reden wil het met het vinden daarvan niet zo goed lukken, maar wat daar de reden van is ontgaat me geheel. Of ik er helemaal ontevreden mee moet zijn laat zich ook niet zo makkelijk doorgronden. Laat ik er later eens op terugkomen met het voordeel dat terugkijken met zich meebrengt.

Voorlopig duik ik een museum binnen waneer ik maar kan, verslind de boeken die ik van Sarah mijn voormalige huisgnoot in bruikleen heb en kijk zoveel mogelijk Australische films. Dat is volgens mij ook allemaal goed bestede tijd.

Ajeto buurman!