Fietspubliek

Je komt nog eens wat mensen tegen als je met pakken en zakken aan en op je fiets het land verlaat. Zo heb je bijvoorbeeld de ongelovigen. Die blijven maar steeds hetzelfde vragen om te kijken of je verhaal verandert, terwijl ze je op hetzelfde moment voor gek verslijten om ook maar de suggestie te wekken zo’n ridicuul plan te bedenken. Het maakt niet uit hoe vaak je het ze vertelt, het hoofdschudden blijft.

Dan is er de gevaarlijke enthousiasteling. Hij is niet zomaar gevaarlijk en enthousiast, hij is gevaarlijk vanwege zijn enthousiasme. We troffen er een toen we in Hannover water wilden bijvullen. Hij zat met zijn rug naar ons toe, maar toen hij in de gaten kreeg wat wij voorstelden: twee jongens die helemaal uit NL hierheen waren gefietst op weg naar Berlijn en verder? Wow, das ist so coool! Ich bin ja auch
biker! Waarop er fervent high fives werden afgedwongen. Met alleen water kwamen we niet weg: willen jullie niet uitrusten? Alleen leidingwater? Ben je gek? Wil je magnesiumpillen? Hier heb je een busje, en ook vitaminen! Wow man, wow! Zijn vrouw stond er gelaten bij, waarschijnlijk zelf ooit gevallen voor die eigenschap van haar man en er niet helemaal gerust op dat hij niet zelf even zijn fiets uit schuur zou trekken en mee zou fietsen. Dat waren wij toen ook niet meer.

Dan zijn er de mensen die jullie praatje komen maken. Zij hebben een affiniteit met fietsen en zien jou als de ideale persoon om hun verhaal aan te horen. “Waar gaan jullie heen? Cool, heb ik ook gedaan, heel Europa doorgefietst,” waarna het vanaf dat moment de tijd die ze hebben eenrichtingsverkeer is, waar geen zinnetje is tussen te krijgen. Dan sluiten ze plots monter af met de mededeling dat je het naar je zin moet hebben en piepen ze er tussenuit.

En dan heb je nog de mensen die er gewoon geen reet om geven dat je op de fiets reist. Een welkome afwisseling, maar ze blijven iets vreemd hebben. Na gewend te zijn het doelwit te spelen van zoveel ongeleide emotie is dit slag mensen zowel een koude douche als een vreemde eend in de bijt. Beide kunnen op bepaalde momenten in de hete zomer erg verfrissend zijn.

Gistermiddag zijn we na 814 km. in Berlijn aangekomen en blijkt dat in de tussentijd waarin we het stadse bijna vergeten waren het leven van de hipsters nog steeds voor de stroom uit loopt. Helaas ben ik nu wel een beetje het slachtoffer van mijn functionele inpakken, want paraderen in afritsbroek wordt hier echt niet getolereerd. Maar gelukkig zijn de door de zon ingebrande sandalenbandjes bij het blootsvoets lopen best te vergissen voor een creatieve uiting en doet mijn Swazi sarong de rest.