Er is in Vietnam iets aan de hand met zitplaatsen. Regelmatig komt het voor dat in een restaurant de gemiddelde kleuterkruk wordt gebruikt. Maar niet eens als stoel, maar als tafel. Daaraan staan weer vier peuterkrukjes voor eersteklas zitcomfort. Mijn lenigheid neemt toe.
Een ander ding is de Bia Hoi. Misschien niet het lekkerste maar wel het allergoedkoopste tapbier dat ik ooit gedronken heb. Een kan van 2 L. kost omgerekend E 0,40 en in een stoffige, hete smogstad als Hanoi is het, laag in alcoholpercentage, de ideale dorstelesser. Het enige probleem zijn de zitplaatsen. Een redlijke drinker kan niet meer op het stoeltje blijven zitten voor de Euro is bereikt.
Ik heb af en toe de illusie dat ik in al mijn doen en laten een volwassenheid kan betrachten die me de titel humanist verdient, maar dit waanbeeld heb ik de afgelopen weken toch af en toe moeten laten varen. Ik herhaal voor mezelf de mantra: "ik ben vergeleken met de meeste Vietnamezen een rijke man, ik ben een potentiele inkomstenverdubbellaar, ik kan het niemand kwalijk nemen." Maar theorie en praktijk liggen zo ver uit elkaar als oevers in de mekongdelta. Bij het vragen naar de prijs van voedsel is het telkens 2 tot 4 keer zo duur als ik eerder heb betaald en regelamtig weigert men te zakken, waarop ik nog kan vertrekken met een 'jammer-dan-niet' uitdrukking. Vervelender wordt het pas als een afgesproken hotelprijs verandert bij betaling, als ongevraagd de omrekenkoers van Dollars naar Dong wordt aangepast naar het voordeel van andere partij en wanneer buschauffeurs na instappen de eerste 5 minuten weigeren een prijs te noemen, naar je gaan schreeuwen als je het aan medereizigers vraagt en vervolgens door iemand de prijs $20 krijgt te horen voor een ritje dat E 0,50 zou moeten kosten. Dan kan ik nog zo meditatief mogelijk denken aan het buddhistische gezichtsprincipe waarbij je conflicten uit de weg gaat om vernedering te vermijden, mijn bloed kookt en met een rood aanglopen gezichte laat ik weten dat dit absoluut niet de afspraak was, ik niet betaal en nu meteen vertrek! Dat mijn discussiegenoten me hierna niet meer willen aankijken zie ik maar als een erfenis van Nederlands ultra-assertiviteit, toch kan ik meestal wat beschaamd toch mijn gelijk in ontvangst nemen.
Graag had ik nog wat meer geschreven over pho bo, Bach Ma, maatpakken en een spinnenduo, maar helaas is de kruk waar ik nu op zit wat te klein voor mijn bouw en ga ik eens op zoek naar een wat comfortabeler retraite.
1 opmerking:
Rein,
Een kort bezoek aan je blog heeft me al meer dan eens een aangename kieteling van de lachspieren opgeleverd.
Goed om te lezen dat je ogenschijnlijke stoïciteit (?) een illusie is.
Wellicht dat ik je terugkomst in Nederland kan verzachten met het vooruitzicht op een heerlijke Lillberg schommelstoel die hier altijd voor je klaar staat.
Groet,
Arthur.
Een reactie posten