Na elkaar 8 maanden niet te hebben gezien stond mijn zusje afgelopen week ineens in lijfelijke vorm voor mijn neus op het lowbudgetvliegveld in Maleisie. De ervaring was paradoxaal, het gekste was hoe normaal haar aanwezigheid vanaf het eerste moment aanvoelde en hoe dit alledaagse opstootjes direct tot de mogelijkheden liet behoren.
Saigon (ook bekend als Ho Chi Minh City) was na de vele waarschuwingen een stuk minder smerig en chaotisch dan ik had verwacht. Toch nog steeds behoorlijk chaotisch. En een beetje smerig. Het terugkerende thema is de scooter, die in veelvoud door de opgestopte straten zwermt, met de noodzakelijke kleurige regenponchos als leitmotiv in een donderdonkere regenbui. Als consequente huurbaas staat de regenbui elke dag tussen 2 en 7 op de stoep.
Na wat snel succes met de oude woordenschat Bahasa Malaysia blijkt het Vietnamees verraderlijk, want allerlei letters in het Vietnamese alphabet komen niet overeen met de Nederlandse klank en door de vijf verschillende tonen is het zelfs mogelijk om met een drieletterwoord een peleton aan verbaasde gezichten te regelen.
Ben Tre (Mekongdelta): Kanaaltjes, slootjes, brede rivieren, en bruggen op de glijdende schaal van massief/stabiel tot provosorisch/ornamenteel omringen me in deze groene vlakte. Alledrie de fietsen in het bezit van mijn reisgezelschap worden ervaren als een aanval op de kuisheid van zijn bereiders en aan het eind van een middag touren is mijn stuur al twee keer losgeraakt en heeft het lage stuur met scherpe uitsteeksels zijn tol geeist op mijn bloederige knieen, die met een maximale hoek van 75 graden toch al niet hun beste dag hadden. Dit alles wordt door mij zeer sportief opgevat in het teken van genieten van een uniek en onherhaalbaar dagje uit.
Mui Ne: Sommige bussen kun je beter niet treffen, al is het waarlijk moeilijk van te voren vast te stellen of een bus in een lange haal zijn bestemming plant te bereiken of bij elke straathoek luid schreeuwend zijn route bekend zal maken. Vandaag hebben we een meervoud van het laatste type bus te pakken gehad en dit heeft geresulteerd in een nieuwe dimensie onheil aan het achterwerk: met spierpijn 12 uur af en aan in de bus om een magere 300 kilometer af te leggen. Eenmaal in de strandplaats, die dankzij de uitspreiding langs de kust een waarlijk centrum mist en een uitgestorven indruk maakt, brengt een bungalow met francofone eigenaar, rechtstreeks aan de oorverdovende zee een idyllische retraite.
Da Lat: De koffie in Vietnam is zoals ik het graag zie. Het combineert de uiterlijke kenmerken van motorolie met een bitterzware smaak en het is voor deze hardcore koffiedrinker alsof er een engeltje op je tong plast. Dat er dan toch nog Westerse restaurants zijn die Nescafe durven te serveren is schande en draagt bij aan mijn frustraties die een wereldwijde haat voeden tegen dit allomtegenwoordige inferieure product. Al vaak heb ik het onderwerp besproken en telkens kom ik met mijn gesprekspartners tot de conclusie: Nescafe is een categorie op zichzelf en is absoluut geen koffie. In de Alpgachtige omgeving rond Da Lat is de hitte voor even niet de eeuwige dikke deken, en op de brommer door de berglucht scheuren voelt zowaar therapeutisch, al was het alleen maar om vergezichten die zo uit een koloniale landschapscollectie in olieverf lijken geplukt.
En de reis gaat noordwaarts.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten