Vandaag zat ik in de bus van Melaka naar Kuala Lumpur en ineens kwam de volgende vraag bij me op: als een agent iemand wil bekeuren voor ontbrekende ruitenwissers, waar laat hij de bon dan achter?
Een beetje beteuterd zat ik eergisteren op het vliegveld. Eindelijk realiseerde ik me dat met het verlaten van Australie een eind is gekomen aan een tijdperk en ik stond mezelf voldoende sentimentaliteit toe om alle mensen die me dierbaar zijn geworden hier aan mijn geestesoog voorbij te laten trekken. En dat was me een flinke parade.
'Terug' in Maleisie leek het mij toe dat ik op de heenweg wat te vlug geoordeeld heb over zijn voor- en nadelen. Want ja, vergeleken met het onderontwikkelde platteland en natuurschoon van Indonesie staan er hier verraderlijk veel flatgebouwen en zijn de wegen belachelijk goed onderhouden. Maar nu, met Australia nog vers in het geheugen, valt er een heleboel te zeggen over Maleisie dat het tot een exotische bestemming maakt. Er staan weer taxi chauffeurs klaar om je uit de bus te sleuren, overal wordt gerookt en gedronken en overheids campagnes worden gevoerd in vier verschillende talen waarvan ik er twee niet eens kan lezen. In contrast daarmee is Australie een saai en vaak frustrerend rigide land met een paarse krokodil ter grote van Uluru (die grote rode rots) die zich overal mee bemoeit. Helaas is het een krokodil die ik af e toe zal missen.
En er is reden tot optimisme: de backpacker in Kuala Lumpur waar ik aan het begin van het jaar heb gelogeerd is zoals de manager me destijds beloofde inderdaad een bar begonnen op het dak, en over dat nachtje "slapen" sta ik weer oog in oog met Simone.
Selamat Jalan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten