Pai ai ai!

Over een paar uurtjes vertrekt de nachtbus hier vanuit Pai, die mij en mijn vader naar de grens met Laos brengt. Alle geleerde woordjes kunnen de deur weer uit en het leren kan weer opnieuw beginnen. En het ging net zo lekker in het Thai. Geen punt, voor ik het weet zeg ik hello,thankyou goodbye in het Laotisch. Of Laoiaans. Ofziets.

Vanuit Kanchanaburi heb ik de trein gepakt naar Bangkok, die in de namiddag door de rijstvelden, jungle en later sloppenwijken reed. De nachtbus die ik geboekt had bleek een soort vliegtuig: stewardess met welkomstdrankje, doosje metb snacks, dekentje en kussentjes, volle maaltijd en Lord of The Rings op groot scherm in het Thais nagesynchroniseerd.

In Chang Mai had mijn vader voor onze rendesvouz alvast een hotel geboekt en dat was me een partij luxe die ik niet ongebruikt wildfe laten. Ik kon al om 8.15 inchecken en werd enkele uren later door de zojuist ingevlogen vader gevonden aan de rand van het zwembad met boek en radio in de hand. 

Alle hippies op mijn pad hadden me aangeraden naar pai te gaan, en de rest van de hippies zitten inderdaad hier. Dankzij de Thaise vakantie is het beeld wat gemengd, maar druk is het wel. Daar hadden wij de afgelopen dagen gelukkig geen last van omdat we met een groep op tweedaagse trek zijn geweest in de buurt van de Burmese grens. De tocht was prachtig en leidde door jungle, over bergen en over de velden waar tot voor kort opium werd verbouwd.  We sliepen in een dorp van de Luhan heuvelstam. Helaas stonden de hanen eerder op dan wij van plan waren. En een van de nieuwe dingen die ik heb geleerd is dat ook de varkens hun ochtend ritueeltje hebben die het hele dorpje doorgaat en erg veel gepiep en geknor oplevert.

Samengevat: Rode wangen, vermoeide benen. Een volle buik. Een tevreden glimlach.

Op naar de volgende stad.