De schaduwzijde van de zonnige zijde van het leven is dat het er een stuk warmer is dan aan de andere kant. Maar dat is natuurlijk letterlijk genomen niet de schaduwzijde maar juist de zonnige zijde. Ach ja.
Ik zit nu in Kanachaburi. Hier werd tijdens de tweedewereldoorlog door geallieerde krijgsgevangenen gewerkt aan de brug over de Kwai, die later in de wereldberoemde film naam heeft gemaakt. Deze brug was een onderdeel van de "spoorweg des doods" die het thaise spoornet met het Burmese spoornet moest verbinden om zo het Japanse transport aan de gang te houden dat in China steeds meer onder vuur kwam te liggen.
Een rondgang door het museum dat verslag doet van de gruwelijke omstandigheden waaronder de krijgsgevangenen te werk werden gesteld was enorm indrukwekkend. Met kippevel liep ik naderhand over de tegenovergelegen begraafplaats waar veel te vroeg overleden jongens als Weys, Rutten en Wagenaar een zijn geworden met de Thaise grond. De omgeving hier die zo geschikt is voor het nutteloos rondhangen in de zon moet als werkomgeving een hel op aarde zijn geweest.
Voordat ik naar Kanachaburi kwam heb ik een andere kant van Thailand mogen meemaken, dat me in het geheel niet aanstond. De badplaats Pattaya was me door mijn Lonely Planet gids al afgeraden, maar omdat ik niet zo van de dogma's ben en niet genoeg tijd had om zuidelijker te reizen (ik ontmoet mijn pa immers op 5 december in het Noorden) leek het me een goede optie om een dagje strand te pikken.
Dat bleek het niet te zijn. In Helmond zie je weleens een besnorde en bebuikte oudere heer op scooter voorbij komen met achterop een jong thai's ding. In Pattaya zie je weleens een schuchter kijkende jongen voorbij komen. Alle dikke, domme, en lelijke mannen van Europa hebben zich hier verzameld en laten zich inpalmen door hordes Thaise meisjes en jongens. En daar kun je helaas niet stiekem tussendoor lopen. Iedereen keek me aan met dezelfde vooronderstelling: jij bent hier voor precies hetzelfde. Vroeg in de ochtend zadelde ik mijn paard en liet deze stad achter me om hier nooit meer terug te komen.
Nu de oranje gekleurde zon net over de heuvels is verdwenen komen de muggen me in alle gretigheid tegemoet. Geef ze eens ongelijk. Maar van een stel muggen maak ik zo een olifant met een lange snuit, en zodoende zoemen ze samen dit verhaaltje uit.
La kawn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten